پس از اَفرینش اَدم خدا
گفت به او:
نازنینم اَدم....
با تو رازی دارم !..
اندکی پیشتر اَی ..
اَدم اَرام و نجیب ،
اَمد پیش !!.
... زیر چشمی به خدا می
نگریست !..
محو لبخند غم آلود خدا
! .. دلش انگار گریست .
نازنینم اَدم!!. قطره
ای اشک ز چشمان خداوند چکید
!!!..
یاد من باش ... که بس
تنهایم !!.
بغض آدم ترکید ، ..
گونه هایش لرزید !!
به خدا گفت :
من به اندازه ی ....
من به اندازه ی گلهای
بهشت .....نه ...
به اندازه عرش ..نه
....نه
من به اندازه ی تنهاییت
، ای هستی من ، .. دوستدارت هستم
!!
اَدم ،.. کوله اش را بر
داشت
خسته و سخت قدم بر می
داشت !...
راهی ظلمت پر شور زمین ..
طفلکی بنده غمگین اَدم!..
در میان لحظه ی جانکاه
، هبوط ...
زیر لبهای خدا باز شنید
،...
نازنینم اَدم !... نه
به اندازه ی تنهایی من
...
نه به اندازه ی عرش...
نه به اندازه ی گلهای بهشت
!...
که به اندازه یک دانه
گندم ، تو فقط یادم باش
!!!
نازنینم اَدم .... نبری
از یادم ...